زندگي نامه شهيد عماد مغنيه

شهيد مغنيه در اوايل دهه هشتاد ميلادي به نيروي 17 شاخه نظامي جنبش آزادي بخش فلسطين پيوست كه نيرويي ويژه بود كه براي حفاظت از مبارزاني مانند ابوعمار، ابو جهاد و ابود اياد تشكيل شده بود. او از همان زمان، در عمليات انتقال سلاح از جنبش آزادي بخش فلسطين براي مقاومت اسلامي لبنان كه در حزب الله و جنبش امل نمود دارد نقش اساسي داشت اما در پي اشغال لبنان در سال 1982 ميلادي از سوي رژيم صهيونيستي، مبارزان جنبش آزادي بخش فلسطين مجبور به ترك لبنان شدند.
محاصره بيروت، سه ماه به طول انجاميد و با خروج مبارزان فلسطيني و سازمان آزادي بخش از لبنان، عماد مغنيه نيز به صفوف رزمندگان افواج مقاومت اسلامي (جنبش امل) پيوست كه از سوي امام موسي صدر و شهيد مصطفي چمران تأسيس شده بود اما شهيد مغنيه در ادامه و همزمان با انتقال سيد حسن نصرالله از امل، به حزب تازه تأسيس حزب الله پيوست.
شهيد مغنيه پس از اجراي موفقيت آميز چند عمليات به عنوان فرمانده گارد حفاظت مقامات بلندپايه حزب الله منصوب شد و پس از آن به عنوان مسؤول عمليات ويژه حزب الله انتخاب شد.
رژيم صهيونيستي همچنين مدعي شده است عمليات ربودن دو تن از نظاميان اسرائيلي در تابستان دو سال پيش كه به آغاز جنگ اين رژيم عليه لبنان انجاميد، از سوي عماد مغنيه هدايت شده است.
روزنامه انگليسي ساندي تلگراف درباره شهيد مغنيه نوشت: او يك انقلابي مجاهد است كه با امام خميني(ره) بيعت كرده كه در راه انقلاب اسلامي از جان خويشتن نيز بگذرد.
تصاويري كه تا كنون از شهيد عماد مغنيه منتشر شده است بسيار اندك است به گونه اي كه پليس فدرال آمريكا (اف.بي.آي) مدعي شد وي دو بار اقدام به جراحي پلاستيك بر روي صورت خود كرده است تا شناسايي نشود.

شهيد عماد مغنيه كه به دوري از رسانه ها شهرت داشت به مرد سايه در مقاومت اسلامي شهرت داشت و بسياري او را مغز متفكر حزب الله قلمداد مي كنند. (خبرگزاري فارس)
دوم . ويژگي هاي شخصيتي حاج عماد مغنيه
حاج رضوان روح معنويت جنگ 33 روزه ي حزب الله لبنان بود. هيچ كس نمي دانست كه اين نماد عشق، همان عماد مغنيه بود عمادي كه دشمن سالها بود از خيال او خواب هاي آشفته مي ديد. با دشمن سرسخت بود و با دوستان مهربان. حاج رضوان گاهي كه جنگ و ستيز با دشمن به طول مي كشيد ضعف و درد جسم بي رمق خود را با تكيه به ديوار و اندكي تامل و سكوت از ما پنهان مي ساخت. حاج رضوان روح معنويت جنگ 33 روزه ي حزب الله لبنان بود. هيچ كس نمي دانست كه اين نماد عشق، اين نور آفتاب، همان عماد مغنيه بود عمادي كه دشمن سالها بود از خيال او خواب هاي آشفته مي ديد.
زماني كه اولين موشك ها را به سوي حيفا شليك كرديم و قلب تل آويو را هدف قرار داديم، طعم پيروزي را با همه ي خستگي چشيديم. قيافه ي خسته و درهم شكسته ي سربازان اسراييلي، مرگ و شكست آنها را در برابر چشمانمان مجسم مي ساخت.از مرگ سربازان اسراييلي لذتي نمي برديم زيرا كه براي ارضاي حس انتقام به ميدان جنگ نيامده بوديم. بسياري از ما عزيزي، دوستي و برادري را در اين جنگ از دست داده بوديم. ديگر به صحنه ي پر كشيدن و رفتن عادت كرده بوديم. خبر شهادت هم سنگرانمان به همان اندازه اي كه ما را غمگين مي ساخت حسرت را در دل و روانمان مي كاشت. باور كنيد رسيدن به لقاء الله بزرگترين عامل نشاط و شادي رزمندگان حق در برابر ارتش اسطوره يي اسراييل بود.
ابراهيم الامين مدير مسوول روزنامه ي الاخبار -چاپ لبنان- در گزارشي به نقل از خاطرات يكي از رزمندگان مقاومت اسلامي لبنان در جنگ 33 روزه با رژيم صهيونيستي مي نويسد: در اين ميان مردي از جنس نور، مردي از افسانه ها ي دور، مردي از رخسار حق، مردي از لبخند صبح پا به پاي ما جوانان مقاومت در جنگ 33 روزه ي لبنان مي آمد. او كسي جز شهيد عماد مغنيه نبود. مثل هميشه ساكت و كم حرف بود، سكوتش نيز معنويت بود. همه ي ما به گروه هاي هشت الي ده نفر تقسيم شده بوديم وتنها آرزوي ما آن بود كه حاج رضوان شبي هم سنگر ما باشد. تيزبين، كوشا و دقيق عمل مي كرد. هميشه نقطه ي قوت دشمن را براي ما نشانه مي گرفت و از پيروزي سخن نمي گفت.
او معتقد بود پيروزي هميشه از آن حق است و مردان حق نبايد به كسب ميدان بيانديشند زيرا كه هميشه پيروزند.
او مي گفت، بايد تلاش كرد كه حق را از ظالم ستاند اما نبايد ظلمي در اين ميان به دشمن روا شود زيرا كه حق ستاندن از ضعيفاني كه خود طعمه ي ظلم شده اند، كمتر از ظلم روا كردن نيست. با دشمن سرسخت بود و با دوستان مهربان. حاج رضوان گاهي كه جنگ و ستيز با دشمن به طول مي كشيد ضعف و درد جسم بي رمق خود را با تكيه به ديوار و اندكي تامل و سكوت از ما پنهان مي ساخت. حاج رضوان روح معنويت جنگ 33 روزه ي حزب الله لبنان بود. هيچ كس نمي دانست كه اين نماد عشق، اين نور آفتاب، همان عماد مغنيه بود عمادي كه دشمن سالها بود از خيال او خواب هاي آشفته مي ديد. عمادي كه با زيركي اش، يادگارها بر سينه ي دشمن نوشت. عمادي كه تاريخ مقاومت نامش را با كلك حقيقت نوشت، حقيقتي كه چون آفتاب سوزان بود و چون مهتاب تابان. همه ي رزمندگان جنگ 33 روزه ي لبنان شهيد مغنيه را به عنوان فرماندهي عمليات مي شناختند. هيچ كس نمي دانست كه همسنگرش حاج رضوان، همان شبحي بود كه دشمن سالهاست به دنبال اوست، همان شبحي كه اسطوره ي جاودان ايستاگي حق در برابر باطل را رقم زد.
رزمنده ي حزب الله در خاطراتش گفته است: اواخر جنگ كه ديگر پيروزي حزب الله و مقاومت اسلامي لبنان ورد زبان همه ي دنيا بود، كسي از دور با ماشيني در كنار يكي از سنگرها ايستاد. حاج رضوان در اين لحظه دستش در دست يكي از بچه ها گره خورده بود. آن غريبه فرياد زد حاج عماد آمده ايم كه برويم به ستاد فرماندهي كل، سيد حسن در انتظار شما است. همه ي نگاه ها به هم گره خورد، همه با سكوت از يكديگر مي پرسيديم اين همان عماد مغنيه، شبح دست نيافتني است؟ هيچ كس جرات نداشت اين را از حاج رضوان بپرسد. او با لبخندي آكنده از اميد به ما گفت بچه ها ما پيروز شديم، شما از همان اول هم به حضور من نيازي نداشتيد، عقاب هاي تيزبين صحرا به باديه گردي چون من نياز نداشتند. درود بر شما رزمندگان اسلام، سرافراز باشيد كه سرافرازي اسلام در دستان شماست. با لبخندي گرم و روحي آكنده از اعتماد به آرامي از ما جدا شد تا بار ديگر يك افسانه ي دست نيافتني شود.

دقت عمل و برنامه ريزي حاج رضوان در جنگ 33 روزه ي لبنان بي نظير بود، هميشه پيش بيني هاي او درباره ي دشمن درست از آب در مي آمد و ما بعد از كسب هر پيروزي به او مي گفتيم حاجي باز هم پيش بيني كردي، الحق كه علم غيب داري، او با لبخندي در پاسخ مي گفت براي رويارو يي با دشمن نيازي به علم غيب نيست، كافي است به ضعف دشمن و به قدرت خود بينديشيم. آن روز بعد از رفتن حاج رضوان هيچ كس تا صبح سخن نمي گفت، هر كس با خيال خود شب را به صبح رساند.
عماد مغنيه، افسانه ي حق و حقيقت، هرگز براي مردن به دنيا نيامده بود، او مردي از تبار حق بود، مردي از جنس باران، مردي كه تنها براي شهادت آمده بود. اشتباه نكنيد، شهيد مغنيه دست راست سيد حسن نبود. عماد مغنيه نيروي اصلي و راهبردي حزب الله نبود، او تنها يك مرد بود، مردي كه سنگيني غم را بر دوش مي كشيد تا داد آه و ناله ي كودكان فلسطيني را، آه و اشك مادران و كودكان لبناني را از اسراييل و از آمريكا و از همه ي هم پيمانانشان بستاند. او همان طوري كه براي ما يك هم سنگر و دوست بود، براي سيد حسن يك برادر بود. باور كنيد سيد حسن اين داغ را پيش از اين چشيده است؛ سيد حسن براي مغنيه نمي گريد، سيد حسن براي خود مي گريد كه با نبود مردان بزرگي چون مغنيه بار غم را به تنهايي به دوش خواهد كشيد و سفر را بار ديگر با نبود يكي ديگر از رهروان حق به تنها يي خواهد پيمود. فراموش نكنيد نبود مغنيه هرگز ضربه ي دردناكي به پيكر مقاومت لبنان نيست چرا كه همه ي مقاومت لبنان در راس آن سيد حسن، مردان مقاومت هستند. مغنيه رفت كه مغنيه ي ديگر ي از مقاومت جايش را بگيرد و راه او را در تاريخ ادامه دهد. و داغ هاي ديگر بر قلب دشمن بنشاند.